Προσπαθώντας μια μέρα στη ΣΤ’ τάξη του Δημοτικού να κάνω τα παιδιά να προσεγγίσουν το τεράστιο πρόβλημα των τρίτων χωρών μέσα από το μάθημα της Γεωγραφίας, διαπίστωσα με έκπληξη τα παρακάτω
Δημοσιεύθηκε στην «ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑΣ ΜΕ ΤΗ UNICEF»
ΤΙ ΣΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΘΗΜΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ
Προσπαθώντας μια μέρα στη ΣΤ’ τάξη του Δημοτικού να κάνω τα παιδιά να προσεγγίσουν το τεράστιο πρόβλημα των τρίτων χωρών μέσα από το μάθημα της Γεωγραφίας, διαπίστωσα με έκπληξη τα παρακάτω:
Τα παιδιά δεν μπορούσαν εύκολα να συνειδητοποιήσουν, να νιώσουν «στο πετσί τους» το πρόβλημα της έλλειψης καθαρού νερού στην Αφρική. Θεωρούσαν μια αυτονόητη κατάσταση, κάτι που δεν μπορούσε να είναι παρά μόνο έτσι, ότι όλοι οι άνθρωποι σε αυτό τον πλανήτη ανοίγουν κάθε μέρα τη βρύση τους, και από κει τρέχει άφθονο καθαρό νερό.
Δεν μπορούσαν εύκολα να φανταστούν και να δικαιολογήσουν γιατί πρέπει κάποιοι άνθρωποι από την Ευρώπη να στείλουν τόσα πολλά καροτσάκια για παιδιά με αναπηρίες σε μια μικρή χώρα, την ακτή του Ελεφαντοστού, και με ρωτούσαν μήπως δεν υπάρχουν τόσο ειδικά καταστήματα στις πόλεις της χώρας αυτής.
Και αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία γιατί τα παιδιά αυτά, μαθητές των Μοντεσσοριανών Σχολείων, είχαν συμμετάσχει σε ειδική εκδήλωση στο Λυκαβηττό για να μαζευτούν τα αναγκαία χρήματα για τα καρότσια αυτά.
Διδάσκοντας, συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι τα μικρά Ελληνόπουλα των Αθηνών δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να καταλάβουν πως γίνεται να πεθαίνουν καθημερινά χιλιάδες παιδιά από την πείνα και έβλεπα τα μάτια τους να με ρωτούν απορημένα «μα πώς, μα πώς κύριε Θανάση;»
Κι όμως τελικά αυτή είναι η πραγματικότητα. Τα προβλήματα των παιδιών των προηγμένων χωρών της Ευρώπης είναι εντελώς διαφορετικά από τα προβλήματα των παιδιών του τρίτου κόσμου και τα παιδιά της Ευρώπης δεν μπορούν να κατανοήσουν πως μπορούν να υπάρχουν τέτοιου είδους προβλήματα σε ανθρώπους και κυρίως σε παιδιά.
Ένας δωδεκάχρονος μαθητής αγχώνεται για το κομπιούτερ του δεν «κατεβάζει» γρήγορα τις σελίδες του internet όταν την ίδια ώρα το παιδί της Αφρικής κλαίει δίπλα στο ποτάμι γιατί από το κυνηγητό των εχθρών της φυλής του χάθηκαν και οι δύο γονείς του.
Σήμερα ποια αλληλοκατανόηση μπορεί να υπάρξει μεταξύ ενός 16χρονου Αθηναίου που γνωρίζει απ’ έξω όλο το Software των κινητών τηλεφώνων και ενός 16χρονου Αφρικανού που δεν φαντάζεται καν ότι υπάρχει η συσκευή που ονομάζεται όχι κινητό αλλά απλώς τηλέφωνο.
Κατέληξα λοιπόν, μετά από πολλή σκέψη, στη συνειδητοποίηση ότι τα σοβαρότατα προβλήματα για τα παιδιά του τρίτου κόσμου δεν υπάρχουν καν στο μυαλό των παιδιών της Ευρώπης όπως και τα σοβαρότατα προβλήματα των παιδιών της Ευρώπης δεν υπάρχουν στο μυαλό των παιδιών του τρίτου κόσμου, π.χ.
α) Η ανυπαρξία των εμβολίων είναι πιο σοβαρή από την έλλειψη χώρου «γειτονιάς» για παιχνίδι;
β) Οι πολλές ώρες για την αναζήτηση τροφής είναι σοβαρότερο θέμα από τις πάρα πολλές ώρες ενασχόλησης με το κομπιούτερ, το internet και την τηλεόραση;
γ) Το να ασχολείσαι μονάχα με το σήμερα γιατί αύριο δεν ξέρεις αν θα υπάρχεις, είναι σοβαρότερο από το να απασχολείται ένας 15χρονος με την πρόβλεψη, μετά από 20 χρόνια, της εξέλιξης του επαγγέλματος που θα σπουδάσει;
δ) Είναι σίγουρα δραματικότερη η διαπάλη 5-6 παιδιών μπροστά στον πατέρα με τη λιγοστή τροφή για το ποιος θα φάει λίγο παραπάνω από τη διαπάλη 5-6 ενηλίκων μελών μιας οικογένειας, που αντιπαλεύουν ποιος απ’ όλους θα προσφέρει πιο πολλά στον μικρό κανακάρη τους.
Είναι αναμφισβήτητα δραματικά αυτά που συμβαίνουν στα παιδιά του τρίτου κόσμου και είναι τεράστιο το έργο της UNICEF, που με τις τιτάνιες προσπάθειες καλύπτει μικρό μέρος των αναγκών αυτών. Είναι μεγάλη τιμή για οποιοδήποτε ιδιωτικό σχολείο να βοηθάει με όποιο τρόπο στην προσπάθεια αυτή.
Το θέμα όμως που ετέθη στην αρχή παραμένει. Με ποια κριτήρια μπορεί κανείς να συγκρίνει τις ανάγκες ενός παιδιού της Αφρικής με τις ανάγκες ενός παιδιού της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και οι μεν και οι δε είναι ανάγκες και πρέπει να ικανοποιηθούν διότι όπως λέει και το Ευαγγέλιο: «Τούτον μεν ποιείν, κακείνο μη αφιέναι».
Τελειώνοντας με αυτές τις σκέψεις, μου έρχεται στο νου μου, σε σχέση με τις διαφορετικές ανάγκες που υπάρχουν, η συζήτηση ενός φίλου μου πετυχημένου επιχειρηματία με τον 22χρονο γιο του.
«Παιδί μου εγώ στην ηλικία σου δε σκεφτόμουν τι μάρκα αυτοκίνητο θα αγοράσω όπως εσύ, αλλά πώς θα βρω τα λεφτά για να αγοράσω παπούτσια γιατί τα παλιά τρύπησαν». Και ο γιος του του απάντησε: «Πατέρα, άλλα προβλήματα έχει ο καθένας. Εσύ ήσουν γιός ενός πάμπτωχου πεταλωτή αλόγων ενώ εγώ είμαι γιός ενός πάμπλουτου επιχειρηματία».
Αθανάσιος Ζαχόπουλος
